بس که خوردیم تازیانۀ دور

پا کشیدیم بر کرانۀ دور

قند شیرین و زهر تلخ به هم

هر دو دیدیم در خزانۀ دور

گه گهی شوق عشق پوشیده

جلوه می کرد در میانۀ دور

عاقبت آمد از کمان مراد

تیر امید بر نشانۀ دور

تا گوارنده خنبکی باقی

مانده بود از شراب خانۀ دور

تا به اکنون به کوزه می پیمود

بیش و کم قابض زمانۀ دور

هین که زین پس رسید کوزه به درد

شد تهی خنب باقیانۀ دور

منقطع شد بهانۀ ساقی

ختم شد مقطع فسانۀ دور

حالیا لامحاله زود نه دیر

متبدل کند یگانۀ دور

خود نزاری چو مرغ تسلیم است

بود فارغ ز دام و دانۀ دور